خنده 0 تا 100

"رزا" و دوستان دوران دانشجویی که پس از فارغ التحصیلی هر یک شغل های مختلفی داشتند و در کار و زندگی خود نیز موفق بودند، پس از مدت ها با هم به دانشگاه سابقشان رفتند تا با استادشان دیداری تازه کنند.

آن ها مشغول صحبت شده بودند و طبق معمول بیشتر حرف هایشان هم شکایت از زندگی بود. استادشان در حین صحبت آن ها قهوه آماده می کرد. او قهوه جوش را روی میز گذاشت و از دانشجو ها خواست برای خود قهوه بریزند.

روی میز لیوان های متفاوتی قرار داشت. شیشه ای، پلاستیکی، چینی، بلور و لیوان های دیگر.

وقتی همه ی دانشجو ها قهوه هایشان را ریخته بودند و هر یک لیوانی در دست داشت، استاد مثل همیشه آرام و با مهربانی گفت:

"بچه ها ببینید، همه ی شما لیوان های ظریف و زیبا را انتخاب کردید و الان فقط لیوان های بد شکل و ارزان قیمت روی میز مانده اند."

دانشجو ها که از حرف استاد شگفت زده شده بودند، ساکت بودند و استاد حرف هایش را به این ترتیب ادامه داد:

"در حقیقت چیزی که شما واقعا می خواستید قهوه بود، نه لیوان! اما لیوان های زیبا را انتخاب کردید و در عین حال نگاهتان به لیوان های دیگر هم بود!

زندگی هم مانند قهوه است و شغل، حقوق و جایگاه اجتماعی ظرف آن است. این ظرف ها زندگی را تزیین می کنند، اما کیفیت آن را تغییر نخواهند داد.

البته لیوان های متفاوت در علاقه ی شما به نوشیدن قهوه تأثیر خواهند گذاشت، اما اگر بیشتر توجه تان به لیوان باشد و چیز های با ارزشی مانند کیفیت قهوه را فراموش کنید و از بوی آن لذت نبرید، معنی واقعی نوشیدن را هم از دست خواهید داد. پس از حالا نگاهتان را از لیوان بردارید و در حالی که چشم هایتان را بسته اید از نوشیدن قهوه لذت ببرید.